आलोलामलकावलीं विलुलितां बिभ्रच्चलत्कुण्डलं किञ्चिन्मृष्टविशेषकं तनुतरैः स्वेदाम्भसः शीकरैः । तन्व्या यत्सुरतान्तदीप्तनयनं वक्त्रं रतिव्यत्यये तत्त्वां पातु चिराय किं हरिहरस्कन्दादिभिर्देवतैः ॥३॥ વીંખાયેલ લટો, હલે સહજ જે કાને ધર્યાં કુંડળો, ભૂંસાયો મુખલેપ ભાલ પરની પ્રસ્વેદ બુંદો થકી આંખો વિહ્વળ મૈથુનાંત થઈ છે એ તન્વીનું મોઢું જ દેશે રક્ષણ દીર્ઘકાળ, શું હરિ, મા’દેવ, સ્કંદાદિથી? तद्वक्राभिमुखं मुखं विनमितं दृष्टिः कृता पादयो- …
Read More
